a writer, eh? not really. but why? because i'm a hopeless romantic. taunt me. laugh like the hyena. do the hokey-pokey. pounce on me. tell me how hopeless i am... real hopeless. go ahead. that's fine with me...
or share some pity and feel my pain. isn't that him, the dying martyr? oh, the poor chap. look at his frail limbs and fragile soul. but no, no. you'd never say that.
because i'm just a freakin' writer who no one cares about.. do tell me if i'm wrong, huh. not that i care.
did you hear me?
ace | adam | anna | ate airuz | ate aleth | ate anna | ate kimie | ate kris | ate lorine | ate norai | ate patit | bricci | cynthia | dana | desa | dina | gelynne | gerald | graziella | hazel | jaimee | jamie | janica | jason | jenny | justin | kathy | kuya dean | kuya james | kyreen | larz | m.a.j.i.k. | macy | marella | miles | phimie | raphael | rhio | pikselot | swastika | toki | yeye/valen
speak up...
past notes
April 2005
June 2005
July 2005
August 2005
September 2005
October 2005
credits
layout by qamuri
template hosted by blogskins
image hosting by photobucket
comment and trackback system by haloscan
javascript by dynamic drive
based on dictionary.com
tanghali na. pag bakasyon nga naman, kahit anong oras ang gising, tama?
depende yun... sa kung pano ka gigising. at sa kung sino ang gigising sayo.
tulad na lang kanina. sa pagkakataong ito nanay ko ang bumulabog sa akin sa kama. sabi niya mamimili daw ako ng grocery sa cherry. tapos bigla niyang kinuha yung cellphone ko na lagi kong katabi pag natutulog.
minsan, dalawang pagkakamali lang ang kailangan para mabulgar lahat ng sikreto mo.sa sitwasyong ito, yung una ay ang pagpapabaya ng mga gamit sa kung saan-saan lang... at hindi tinatago sa tamang kinalalagyan. tulad ng cellphone ko. dapat nasa ilalim ng unan ko yun.
ikalawa - kung ano ang magiging reaksyon mo sa mga maaaring mangyari... kasi, nang kunin ni nanay ang cellphone, bigla akong bumangon at sinubukang kunin ang bagay na nasa kamay nya.
"wag! wag! teka, akin na muna yan!" sigaw ko habang hinahabol ko siya. "pramis, sandali lang!!"
"naku, may laman to, basahin ko ng- aray! masakit!" sabi ni inay, sa higpit ng hawak ko sa cellphone at sa kamay niya.
hindi ko nakuha sa kanya. mamaya-maya lang nabasa na niya yung buong inbox nun.
"ikaw ha... gusto ko tanggalin mo yan lahat mamaya. sino ba yan?"
"...kaibigan ko po." bigla akong napangiti, di alam ang dahilan.
"sige sabi mo eh. may girlfriend ka na ba? yung totoo ha."
"wala po."
"talaga? ano to, liniligawan mo? o liniligawan ka?"
"hindi... kaibigan lang talaga."
"sige. mamayang gabi mo na ito makukuha."
pagkatapos noon napahinga ako ng malalim, at nagpasalamat na yun lamang ang nangyari. kaya pala niya kinuha yung cellphone kasi isa-save nya sa outbox yung mga kailangan kong bilin. kay tanga ko talaga no?
ayun. pinapunta ako sa cherry. pero wala sa akin yung cellphone.
kasi naman, ayaw kong sabihan ng sikreto yung mga magulang ko. eto napala ko. siguro, yun na ang huling pagkakataon na wala sa ilalim ng unan ang cellphone ko.
hay... katawa-tawa naman, di pa rin ako natututo... dalawang beses na kasi ito nangyari saken... siguro nga dapat may sabihan na akong iba ng mga sikreto ko...
yung mga messages? nasa inbox ko pa rin. pasaway ako no?
DEAR READER,
This blog site is no more used by the writer.
Please proceed to his NEW SITE if you're still interested at what's happening to him.
However, if you persist...
click on this icon.
THANKS. If you want to dig deeper into his past... Click here.
 |